Dinsdag 15 augustus door Harrie

Op de valreep, tijdens de vlucht AMS-FRA (jawel, WDH-AMS hebben we er al opzitten) mijn dagverslag van dinsdag, de dag voorafgaande aan onze terugreis. Nou, terugreis is al een dag gaande. Besloten om vandaag van El-Fahri Bush camp nabij Ganzhi  in Botswana in een ruk terug te rijden naar Windhoek in Namibië. Een afstand van een kleine 600 kilometer over een nagenoeg kaarsrechte asfaltweg… We hadden nog een paar Pula’s over, net genoeg voor een koffie break. We zouden ook nog in Botswana tanken. Aldus geschiedde bij een groot tankstation annex shoppingmall. Er werd van alles verkocht maar geen koffie. wel ijs dus keuze was snel gemaakt… Koffie komt nog wel, al zou t nog lang duren…. Koen reed die dag, dus ben de reisafstand cq. reistijd effe kwijt (ik sliep dus) voordat we bij de laatste politie controlepost in Botswana aankwamen. Gelukkig dit keer geen snelheidscontrole… Dat viel dus effe tegen. Walter (in de andere auto), Eveline, Lisan en ik zouden geen veiligheidsriem hebben gedragen. Dat klopt. Die van Eveline en Lisan lagen onder de achterbank, de veiligheidsriem van Walter en mij waren al sinds dag 1 kapot. Dus tja….. boete van 200 Pula p.p. (5 !!!) en met kapotte veiligheidsriemen verboden om verder te rijden. Tja, hoe gaan we “in the middle of nowhere” dit varkentje wassen….??? Ach, over alles is te onderhandelen, dus dat hebben we dan maar geprobeerd. Een van de dienstdoende agenten hebben we kunnen overtuigen dat Eveline en Lisan gewoon hun gordels droegen. De boete hebben we hiermee kunnen beperken tot 2 personen, maar zonder Pula’s meer op zak te hebben. Na wat onderhandelingen van Walter nam de agent genoegen met de tegenwaarde in Namibische dollars die we toch kwijt moesten. Nu nog de reparatie van de twee defecte gordels, want anders zouden we niet ver mogen rijden. En ach, waar politie is zijn ook mannetjes die toevallig ook een gereedschapskist in hun auto zonder benzine hebben staan. Terwijl slechts een enkele veiligheidsgordel werd gerepareerd tot een gordel zonder veiligheid werd er door onze jonge meiden in het gezelschap volop met de agenten geflirt. Ach, het kan daar allemaal…. We hebben een agent nog voorzien van 5 liter drinkwater en onze “monteur” met lege jerrycan nog een lift gegeven naar een pompstation vele kilometers verder. Na een koffiestop in Gobabis uiteindelijk Windhoek bereikt. ’s Avonds, als afscheid, in Joe’s Beerhouse lekker gegeten en overnacht op de campsite van the Cardbox.

Maandag, 14 augustus door Walter

Vanochtend kreeg ik de verhalen te horen van de olifanten die gisteren over de camping gelopen hebben. Zelf heb ik niets van meegekregen. Na het ontbijt vertrokken terug richting Namibië. Het eerste stuk reden we nog over een hobbelig zandpad, maar iets later veranderde deze in een verharde weg.

In Maun wilde we boodschappen doen en toen we daar draaide zagen we voor het eerst in tijden weer eens een aardig terras. We besloten hier iets te drinken en een kleinigheid te eten. Lekkere smoothies, goede koffie en heerlijke wraps. Daarna deden we boodschappen bij de Spar.

Onderweg hadden we drie keer een “mond- en klauwzeer” controle. Bij de eerste controle werden de banden en onze schoenen (die we aan hadden ontsmet). Bij de tweede hadden we geluk en mochten we het net gekochte vlees meenemen omdat het vacuum verpakt was. Bij de derde kregen we de keuze; of het vlees achterlaten of daar bakken. We kozen voor het laatste en haalde de spullen hiervoor uit de auto. Toen we al het vlees gebakken hadden konden we de rit voltooien.

Maar de “mond- en klauwzeer” controles waren niet het enige obstakel deze rit. Langs de weg stonden agenten met een lasergun. Harrie en Koen reden te hard op een stuk waar je 60 km/h mocht rijden. Bij elkaar kregen we een keuring van 1000 Pula. We hadden alleen nog maar ruim 100 Pula in contanten. Met een kaart konden we niet betalen. Na de nodige onderhandelingen mochten we zonder bekeuring door rijden. We kwamen goed weg.

Rond vieren kwamen we aan op camping “El Fari Bushcamp”. We werden ‘vriendelijk’ ontvangen door mevrouw het campinghoofd en hadden ons in no-time geinstalleerd. Daarna begonnen we aan de restjes van de ingekochte levensmiddelen. Als amuze knakworstjes, currie-soep van knor als voorgerecht en daarna een flink stuk vlees met macaronie.

Zoals normaal gingen we met de hornbills op stok.

Zondag 13 augustus door Marita

Vannacht zijn we in slaap gevallen met het geluid van neushoorns die direct achter onze tenten in de rivier lagen. In het begin klonk dit best angstaanjagend maar ik heb toch heerlijk geslapen. De wekker stond weer heel vroeg. Om 5.30 uur ging hij af omdat we een lange rit voor de boeg hadden. Niet wat betreft kilometers, want dat stelde niet zo veel voor, maar wel wat betreft tijd. Het is namelijk knap als je een gemiddelde snelheid van zo’n 20 kilometer per uur haalt. Na het ochtendritueel hebben we brood gesmeerd. Helaas hadden we niet veel meer, dus alle kruimels werden in zakjes gedaan voor ontbijt en lunch. De auto’s weer geladen vertrokken we vol goede moet richting noord gate. We hadden al vrij snel een wegomlegging omdat de doorgaande weg niet bereikbaar was door water. Even later een tweede….. en daar stonden we dan…. voor een rivier met nijlpaarden (deze waren zichtbaar, wie weet wat er nog meer in zat) die overgestoken moest worden. Walter was heel enthousiast en besloot vol gas het water in te rijden. Maar zo snel hij ging, zo snel stond hij ook vast. De neus van de auto helemaal onder water. Gelukkig reageerde hij snel en besloot de auto snel in zijn 4×4 te zetten en achteruit terug te rijden. Pffff…. gelukkig stond hij weer op het droge. Het water druipte aan alle kanten onder de deuren door naar buiten. Iedereen had er natte voeten aan overgehouden. Maar wat nu…. dit was de enige weg om het park in te komen. Diverse gamedrive auto’s gingen door de rivier en dat zag er spectaculair uit. Even later kwamen ook twee auto’s uit Zuid Afrika. Die hadden er echt verstand van. Zij wisten precies hoe de rivier over te steken. Omdat zij ons daar zo besluitloos aan de kant zagen staan kwamen ze ons te hulp. We kregen allerlei aanwijzingen hoe de rivier over te steken. En… ze zouden ons er uit trekken als we vast zouden blijven zitten.  Koen, Mara, Lisan en ik sprongen snel in een gamedrive truck. De chauffeur kreeg instructies van de Zuid Afrikanen maar volgde deze niet op. Daar stonden we…. vast midden in de rivier. Gelukkig kon hij ook achteruit terug en deed een nieuwe poging. Gelukt!! Vol met adrenaline vertrok Walter als eerste. Gelukt!! Harrie was de volgende held die achter het stuur stapte. Hij had het niet breed, maar de Zuid Afrikanen hadden hem toch voldoende vertrouwen gegeven. Ook hij begon vol adrenaline aan het avontuur. Eerst verdween de neus van de auto bijna onder water maar al snel kwam hij weer boven en bereikte het vaste land! Opgelucht stonden we aan de overkant. We hebben de Zuid Afrikanen die nog lachend aan de andere kant stonden uitbundig bedankt. We konden verder….

Even later kwamen we bij de noord gate aan. Weer alle registratie formulieren ingevuld en betaald. In het natuurpark was het avontuurlijk rijden. Kleine kronkel paadjes met los zand en kuilen. Mara heeft haar laatste puntje van haar bucketlijst af kunnen vinken. Namelijk zelf door water heen rijden. Deze keer niet zo heftig als de eerste keer, maar toch weer een ervaring rijker. Natuurlijk zaten we ook weer een paar keer vast. Gelukkig hebben we maar 1 keer hoeven te graven om de auto weer los te krijgen. Dit ging makkelijk omdat het zand zo los was dat het alle kanten op weg gleed. We hebben niet veel wild gezien omdat het midden op de dag was voordat we het park bereikt hadden. Maar gelukkig maakte hè avontuurlijk rijden veel goed. Tegen het einde van de middag kwam het wild weer een beetje tot leven. We hebben geen nieuwe diersoorten in het park gezien maar opeens stonden we wel tussen een groep olifanten. Schitterend om te zien, maar een mannetje werd toch wel heel waaks. Snel de auto in zijn achteruit en rustig de groep verlaten. Via de South Gate hebben we het park verlaten. De wegen uit het park verschilde nauwelijks met in het park. Hobbelend zijn we richting camping gegaan. Tijdens de ondergaande zon hebben we nog best veel wild gezien. Eveline ontdekte nog een stel mongose. Dit zijn diertjes die een beetje op otters lijken maar dan op het land leven. Toch nog iets nieuws gezien. Het Botswaanse landschap is echt schitterend tijdens de ondergaande zon.

We kwamen nog net voor donker op de camping aan. We hebben snel de tenten nog opgezet in het licht en zijn daarna wat gaan drinken in de bar. Als je er een hebt moet je er ook gebruik van maken! Walter en Bram hadden echt te weinig eten gekregen vandaag en lagen hierdoor even later met hoofdpijn in bed. Koen en ik hebben ons daarom maar ontfermt over het eten. Het was minder culinair dan de bedoeling was, maar door de honger smaakte het prima. We wilden ook nog broodjes bakken op het kampvuur, maar Koen en Mara hadden al oog in oog gestaan met een enorme olifant. De geluiden van krakende takken en smakkende olifanten kwamen steeds dichter bij zodat we maar besloten de broodjes niet meer af te bakken en snel de tenten in te gaan. 

Zaterdag 12 augustus door Mara

Vandaag een lange rit voor de boeg! De laatste bushrit door Chobe national park. We hebben vroeg afgesproken, hebben een ontbijt en lunchpakketje gemaakt en zijn op pad gegaan! Na een tijdje gereden te hebben waren we wel toe aan een kopje koffie.. we kwamen uiteindelijk terecht bij thobolo’s. Dit was een gloedjenieuw complex met lodges en een campsite. Hier konden we koffie drinken! Ze moeten wel even het water opwarmen met zonnenenergie dus het duurde even! Maar ondertussen vermaakte onze gastvrouw ons met verhalen over wilde beesten en over de lodge. De naam van de lodge was Thobolo’s. Het was vernoemd naar de bushman mr. Thobolo. Hij werd ook wel mr. Gun genoemd omdat dat de vertaling is in het Botswaans. Ook was er een prachtig uitzichtpunt en ze vertelde dat er ’s morgens nog 600 buffels zaten en dat we ze net gemist hadden! 

Na een heerlijk kopje koffie/thee zijn we doorgereden naar de gate het park in. We hebben een lang stuk gereden en zijn weinig wild tegengekomen onderweg.. de weg zelf was wel echt super om te rijden! Veel heuveltjes, kuilen en los zand waar we doorheen reden. Op een gegeven moment besloten we dat het tijd was voor een boterhammetje. We zijn op een veilig plekje uitgestapt om snel te eten en daarna weer door. Nèt op het moment dat we weer weg wilden rijden ging de auto waar Lisan, Walter, Marita, Koen en Janne vol op de rem! Iedereen sprong snel de auto uit en ik zag Lisan grijpen naar haar duim.. wat bleek, ze was geprikt door een schorpioen! Natuurlijk heel eng omdat we niet echt bekend zijn met die beestjes. We zijn snel doorgereden naar een gate en het daar aan de ervaren Afrikaanse rangers laten zien. De mensen daar vertelde dat het schorpioentje te klein was om echt gevaarlijk te zijn en dat de steek wel voorlopig pijn zou doen. Gelukkig maar!!

Niet veel later toen we weer verder reden kwamen we een auto tegen met wat toeristen. We vroegen of ze nog wat bijzonders hadden gezien en ze vertelden dat ze een Luipaard hadden gezien! We reden heel snel verder en niet veel later zagen we hem zitten. Yes!! Big Five completed! Hij was prachtig. Hij had een hele mooie tekening en ging af en toe zelfs even rechtop zitten zodat we hem goed konden zien. 

Later zijn we weer doorgereden richting de camping. Toen we daar aankwamen kwamen we met heel wat Spanjaarden en wat Nederlanders op de campingplaats te staan. De Nederlanders nodigden ons uit om lekker bij hun vuurtje te komen zitten en waarschuwden ons voor een spotted hyena die ze al tegen waren gekomen op weg naar de toiletten ’s nachts. En dat is maar goed ook want niet veel later zagen we hem al lopen! Best eng want hij was redelijk dichtbij. Daarna zijn we maar snel in ons tentje gekropen en zijn met de geluiden van Nijlpaarden (we zaten aan de rivier) en allerlei ander wild in slaap gevallen. 

Vrijdag 11 augustus door Lisan

We zijn vandaag rustig begonnen. Er is gewassen, geïnternet, gedoucht en sommige hebben een plons in het koude zwembad genomen. Om elf uur hadden we een brunch met vers afgebakken olijfbrood. Heerlijk! Na de brunch hebben we snel onze auto’s ingeladen en de tenten ingeklapt. Daarna zijn we vanaf onze camping naar kasane gereden. Nadat we daar water hebben gekocht zijn we door gereden naar De Chobe Safari Lodge.  

Bij de Lodge moesten we een tijdje wachten want onze geplande boottocht begon pas om drie uur. We hebben rustig wat gedronken en zijn daarna de boot opgegaan. We zagen we veel verschillende dieren zoals olifanten, krokodillen, nijpaarden, vogels, buffels en verschillende bokken. Toen de zon bijna onder was, stapten we snel uit de boot en reden we terug naar de camping. Op de camping had Bram heerlijke wraps gemaakt. Na het eten hadden we nog wat gekletst en zijn we allemaal naar bed gegaan.

Donderdag 10 augustus door Janne

We hadden afgesproken dat iedereen vanmorgen om 07:00 uur zijn tent uit zou komen. Iedereen ging zich klaarmaken en we hebben gezellig met z’n allen ontbeten. Onder het onbijt kwamen de apen ook gezellig langs. We moesten uitkijken dat ze niet in de auto sprongen en ook ons eten was niet helemaal veilig. Maar alsnog hadden we heerlijk ontbijt gehad. 

Rond 08:30 uur zijn we aangereden richting Kasane. Hier hebben we de auto geparkeerd en zijn we opzoek gegaan naar een restaurant waar we een lekker kopje koffie konden drinken. Al snel hadden we er een gevonden, maar helaas toen we besteld hadden kwamen ze erachter dat het koffiezetapparaat het niet meer deed. We zijn verder gelopen naar de supermarkt en hebben daar met z’n allen boodschappen gedaan. Genoeg vooraad ingeslagen zodat we de komende dagen weer vooruit kunnen. Het was ons al opgevallen dat er een KFC tegenover de supermarkt zat, we konden het dus niet laten om lekker een ijsje te gaan eten. Heerlijk, het eerste softijsje in drie weken. 
Nadat we genoten hadden van het ijsje zijn we terug naar de auto gegaan. Omdat we eerder die ochtend geen koffie konden krijgen zijn we naar een lodge gereden in de hoop dat er daar wel lekkere koffie zou zijn. We kwamen binnen en keken onze ogen uit, wat was dit luxe. Heel anders dan wij gewend zijn. We zijn lekker gaan zitten en hebben wat gedronken. De ene had ijskoffie de ander een milkshake de ander weer een cappuchino. Deze was echter wel anders dan verwacht, want het zat in een expresso kopje. Maar dat mocht de pret niet drukken. Iedereen genoot van zijn drinken. 

We zijn weer in de auto gestapt. We zijn via Chobe National Park terug gereden naar de camping. De planning was perfect, want het heetste moment van de dag was geweest. Dit zorgde ervoor dat de meeste dieren goed te zien waren. Het park was heel anders dan Etosha, want hier had je geen mooie weg, maar moest je gewoon door het zand rijden. Wel een stuk avontuurlijker zo, erg leuk! Al vrij snel kwamen we bij het water uit. Hier waren al veel dieren te zien. Waterbuffels en nijlpaarden waren nog nieuw voor ons, maar wat zijn dit prachtige beesten! Verder hebben we ook nog veel giraffen, olifanten, bokjes en mooie vogels gezien. 

We zetten onze tocht voort en reden het gehele stuk langs het water, af en toe weer een beetje weg van het water en dan weer terug. Hier konden we de meeste dieren spotten, en dat lukte goed. Om 18:15 uur reden we het National Park uit en gingen we echt weer terug naar de camping. Eenmaal op de camping aangekomen klapte we onze tenten weer uit, en ging iedereen zich klaarmaken voor de avond. Sommige mensen gingen lekker even douchen, andere zorgden voor het eten en sommige gingen even naar de receptie omdat daar wifi is. Rond 20:00 uur had Bram weer een heerlijke maaltijd voor ons klaarstaan, dit keer een curry. Met z’n allen hebben we lekker gegeten en niet veel later zijn we gaan slapen. 

Dinsdag. 8 augustus 2017 door Eveline. 

Vanmorgen voor het eerst wakker geworden in Botswana op onze wild kampeerplek. Iedereen had goed geslapen met de geluiden van wilde dieren als ezels, koeien en paarden op de achtergrond! De avond tevoren discussie gehad over de tijd van opstaan gezien het uur tijdsverschil dus afgesproken dat we de wekker zouden zetten bij zonsopgang. Heerlijk rustig in het ochtendzonnetje ontbeten, wat spullen overgehuisd van de ene naar de andere auto en achteraf blekeb we een wit brood en een tafelpoot kwijt te zijn! Lisan’s auto sloeg bij het wegrijden direct af en al na de eerste bocht kregen ze een lekke band. Pech, maar onze dagen zijn nooit saai…. de mannen hebben de band snel verwisseld dus on our way to Ngepi Camp in Namibië.  De asfaltweg begon goed maar ging over in een soort Pacman spel, hoe ontwijk ik alle grote gaten of hoe rijd ik er goed overheen. Hopelijk houden de banden het. En dan ging zo kilimeters door. Geleidelijk werd de weg iets beter en kwamen we ook langs nederzettingen en dorpjes en werd het wat minder eentonig. Vlak voor de grens nog getankt. We konden gelukkig met creditcard betalen. Koffie met gebak bij het restaurant lukte niet, want we hadden nog geen Botswaanse pula’s. Deze keer twee snelle grensovergangen met een ontmoeting met veel Nederlanders die georganiseerd  met een safaribus op vakantie waren en vanuit een vliegtuigje heel klein een neushoorn hadden gezien….wij waren zeker niet jaloers. Onze manier van reizen is zo veel leuker en avontuurlijker!

We kwamen om 2 uur Namibische tijd in Ngepi aan via een spannende weg waarvan we dachten waar komen we uit? De camping stond daarvoor nergens aangegeven, Het zag er erg goed uit, gelegen aan de rivier waar veel nijlpaarden en krokodillen zitten en aan de overkant van de oever olifanten. Het bleek hier al een uur later te zijn. Gezellige bar met muziek, mooi aangelegde tuin. Leuk aangekleed met onder andere metalen giraffen, zebra, olifant en pumba’s. Eerst de auto’s op mooie plekken aan het water neergezet en daarna een welverdiend koud biertje gedronken op een soort van overdekte vlonder in de rivier met loungebanken, loveseats en hangmatten. Daarna een wandeling gemaakt naar het einde van de camping waar die dag nijlpaarden en krokodillen waren gespot. Wel veel nijlpaarden zien liggen maar ver weg. Nog even een binnengekeken in een treehouse, erg mooi maar het kostte ook 950 Namische dollar per persoon.. In de rivier was een zwembad in een kooi gemaakt en Lisan, Janne, Harrie, Walter, Koen en ik hebben heerlijk verfrissende sprongen gemaakt. De meesten van ons (arme Marita) hebben toen een zalige, warme douche genomen op een heel erg leuk aangelegde plek buiten. Na 2 dagen niet wassen en het vele stof was dit echt genieten.  Ook de toiletten waren een bezienswaardigheid. Inmiddels waren er al 34 olifanten aan de overkant gespot. Heel bijzonder.

‘S Avonds eerst nog een Windhoek gedronken en daarna in plaats van een culinaire maaltijd van onze chef-kok Bram lekker luxe uit eten gegaan in het restaurant dat gezellig vol zat en leuk was aangekleed met onder andere oude muziekinstrumenten en fietsen aan het plafond. We zaten mooi aan het water met de volle maan op de achtergrond. Het was een buffet en erg lekker met kudu steak, champignonsaus, bloemkool met kaas, pompoen met tomatensalsa en een heerlijke salade en apple crumble met vanille ijs toe. Het was smullen en iedereen ging met een welgevulde maag naar bed. Het was pas net na achten maar ach hier was het al negen uur dus we vonden dat het best kon…

Maandag 7 augustus door Koen

Vanmorgen hadden we afgesproken om kwart voor zeven allemaal klaar te staan, we hadden namelijk om 7 uur Hendrik onze plaatselijke bushman afgesproken. Helaas had Hendrik geen horloge dus kwam hij wat later☺️. Maar dat was wel leuk want dan konden wij even in de plaatselijke souveniershop kijken. Rond half 8 kwam onze grote vriend aanzetten. Hij had ons beloofd om nog even te laten zien hoe je vuur kon maken met twee stokken.

Het was een speciaal soort hout wat erg zacht was. Hier maakte ze met een mesje een kuil in waar ze een klein beetje zand in legde. Dit zand zorgde ervoor dar het stokje goed draaide en het schraapte steeds een stukje hout weg wat door de wrijving ging gloeien. Dit spaarden ze op tot ze genoeg hadden om het in wat droog gras te leggen en dan maar flink blazen.

Nadat hun het gelukt was wilde ik het natuurlijk ook zelf proberen. Het viel erg tegen maar uiteindelijk was het wel gelukt met een beetje hulp van de bushman. Ook hebben we nog wat souveniers hier gekocht en een cadeau voor Tobias die laatst jarig was, maar wat houden we nog even geheim 😜. Na een lekker ontbijt zijn we de tenten in gaan klappen en zijn we gaan rijden.

Op het begin was het een hele lange saaie weg. Na ongeveer 2 uur rijden kwamen we in een klein dorpje waar we onze lekke band van een paar dagen geleden nog konden laten plakken. Dit was erg snel geregeld dus na een slokje drinken konden we weer door. Het was nog ongeveer 60 km naar de grens.

De Grens van Namibië was erg grappig. Ze hadden een tabel opgehangen met hoeveel mensen er elke dag via deze grens het land in en uit kwam. Dit was meestal 2 mensen ofzo. Dus met onze groep van 9 was het meteen top drukte. Toen we bij de grens van Botswana kwamen stonden we even te kijken, het leek er namelijk op dat er niemand was en de hekken waren dicht. Na 5 minuten werd het wel duidelijk dat het voor de mensen daar te warm was om de hekken open te maken, dus konden we onszelf verder helpen tot hun kantoortje. Nadat alles geregeld was konden we weer verder.

We hebben nog een tijdje met heel veel haast gereden totdat we besloten om maar ergens wild te kamperen. Walter had de vaard er goed in zitten in de hoop dat we nog optijd bij een supermarkt zouden aankomen. Dit was gelukt, maar omdat we niet konden pinnen en we geen pula (Botswaans geld) hadden, was deze haast voor niks. We zijn een stukje terug gereden waar we een mooi plekje hadden gevonden om de tenten op te zetten. We hadden een mooi vuurtje gemaakt en bram had weer heerlijk gekookt.

Sommige vonden het allemaal best wel spannend, elke keer als er iemand langs reed moesten we alle lichtjes uit doen zodat ze ons niet zagen en ons dus ook niet kwamen lastig vallen was het idee. Na het eten zijn we dus ook maar optijd gaan slapen.

Zondag, 6 augustus 2017, door Harrie.

Vanochtend een vroege start want er wacht een lange rit. Wekker op 5:45 we zaten allemaal vroeg aan t ontbijt. Omdat het koffie zetten op het “kritieke pad” lag voor het ontbijt waren we toch pas om 8:15 vertrokken. Het laatste stukje Etosha. Bij de gate nog een controle op de uitvoer van vers vlees, wat niet is toegestaan. Met een nagenoeg lege koelbox was dit geen probleem. Wel kregen we een vermaning voor de kentekenplaat aan de voorzijde van de auto. Die moesten voor een ieder leesbaar zijn, maar die waren door al het aangekoekte stof onleesbaar geworden. We hebben toegezegd de kentekenplaten te reinigen. Aldus geschiedde dus iedereen weer gelukkig. Eerste doel voor vandaag was een bezoek aan de Hoba meteoriet nabij Grootfontein. Opweg daarheen een aantal vergeefse pogingen om een lekke band te laten repareren. Het is zondag, dus dat gaat niet lukken. In Tsumeb weer groots voedsel ingeslagen. We waren vooraf gewaarschuwd voor autoinbraken, dus ik bleef, voor de zekerheid, achter bij de auto’s. En ja hoor, 2 pogingen om me af te leiden. Er zou iets met de autoband zijn. Tegelijkertijd werd door iemand anders, buiten mijn zicht, aan de goed afgesloten portieren gerukt. Helaas voor hun dus…. Bij een latere, tweede poging, was ik ze voor. Nadien kreeg ik voldoende aandacht van security. Strak in het uniform maar altijd te laat…. Zoals gezegd een kort bezoek aan de Hoba meteoriet. Een indrukwekkend stuk metaal in de middle-of-nowhere. Nouja, inmiddels goed geexploiteerd. Dan door, via Grootfontein, richting Bushmanland. Via een eindeloze rechte weg over gravel kwamen we aan op de camping: Omatako Rest Camp. Nouja, camping? Iets wat ooit camping was. Een huisje met ingeslagen ramen en een paar toilet gebouwtjes of wat t ooit mag zijn geweest. Een paar jongens liepen ons tegemoet. Yes, dit was de camping en de waterpomp deed t even niet. Haha, wat een grap. Onze contactpersoon, Christian, hebben we maar in eren gelaten. Dan maar ons oude plan opgepakt om een paar kilometer terug te rijden. Daar was het Grashoek Traditional San village. Daar zou ook een camping zijn. En jawel hoor, kwamen via een 6 kilometer lang zandpad aan bij de receptie: Een lus in de weg met in het midden een boom en daaronder een tafel. We werden welkom geheten door Hendrik. De 25 jarige neef van wat later bleek het dorpshoofd. We konden daar kamperen en hadden een toilet en douche. Maar uhhhhh…. nee, water hadden ze niet. Wel kunstof zakken die zelf met eigen water zou kunnen vullen, te gebruiken als douche. Haha. Je begrijpt t, t werd een avondje met een indringende geur. Bij de “receptie”, aan de boom, hing ook een lijst van activiteiten die je bij het San dorp zou kunnen doen. Vuur maken, rondleiding, speurtocht, zingen en dansen rond een kampvuur. Gezien het feit dat het al laat was kozen we voor traditionele zang en dans rond het vuur, en daarnaast nog wat uitleg over hun levenswijze. Het werd een boeiende voorstelling met veel geklap en onverstaanbare klanken. De medicijnman had zijn werk weer gedaan. Het werd al laat en de temperatuur daalde snel. Omdat het een beetje koud werd voor de San, die slechts met een lendedoekje waren gekleed, zou de rest van het programma naar de volgende dag worden verplaatst. We gaan t zien…

Zaterdag 5 augustus door Walter

Vanochtend stonden we om 7:00 uur op en hebben op ons gemak ontbeten. Lisan was al voor het ontbijt bij de waterhole geweest maar vanochtend was het daar rustig. Gisterenavond zagen we daar nog een neushoorn, spotted en brown hyena.

Rond half tien vertrokken we vanaf de camping. Op het begin hebben we weinig wild gezien. We reden wat anders dan bedoeld, we wilde naar Helio maar dat hebben we gemist. Over een weg, die eigenlijk afgesloten was, reden we naar “Etosha Lookout”.  We namen dezelfde weg terug toen de auto van Harrie, “in the middle of nowwhere”, een lekke band kreeg. Eigenlijk mag je hier de auto niet uit, maar ja, nood breekt wet. Mara, Janne en Lisan hielden op het dak van onze auto de wacht (om te kijken of er geen luipaarden, leeuwen of andere gevaarlijke dieren het op ons gemunt hadden). Het verwisselen van de band verliep snel. We konden de weg vervolgen. We zagen nog een grote olifant, verschillende giraffen en het ondertussen gebruikelijke wild.

We besloten vast naar de camping (Namutoni) te gaan waar we net na 14:30 uur op onze plek stonden. Hier hebben we de stoelen en de tafels vast geinstalleerd en hebben ons lunchpakket genuttigd. Na de boodschappen zijn Harrie en Evelien op de camping gebleven en is de rest nog uitgereden om wild te spotten. We zagen nu wild in overvloed; olifanten, zebra’s, giraffen, jakhalzen, pumba’s (wilde zwijntjes) en we zagen nog een neushoorn (in de verrekijker) maar toen we probeerde met de auto dichterbij te komen konden we hem nergens meer vinden. Een stukje verder zagen we een slang op de weg zitten. Toen we erbij stopte voor een foto kroop hij onder de auto, maar hij kwam er niet meer onderuit. Ergens heeft hij zich onder de auto genesteld. Al slingerend rijden viel hij er weer onderuit. Het leek of hij voor pampus lag, maar toen we met wat steentjes gooide werd hij erg actief en vinnig. We reden snel door. Aroe (volgens de kaart een pumped waterhole) stond droog en daarom namen we dezelfde weg terug naar de camping waar we precies om 17:30 uur arriveerde. Koen, Bram en ik namen een snelle duik in het koude zwembad. Teruglopend naar de campingplaats deden we de waterhole nog even aan (waar niets te zien was)  en zagen we tussen de bungalows nog een konijntje. Op de camping bleek naast ons een meisje te staan wat bij Lisan in de klas zat. Iedereen heeft de was gedaan en lekker gedouched. De maaltijd problemen (de sla bleek een kool) werd door Bram creatief opgelost.