Dinsdag 1 augustus door Janne

Wat ben ik blij dat ik het dagboek van vandaag mag schrijven. Maar wat gaat het moeilijk zijn om de gevoelens die we vandaag hebben gehad onder woorden te brengen. Het begon vandaag al vroeg in de morgen. Om 06:00 uur stonden we op en pakte we onze spullen, gingen we ontbijten en maakte we de auto ready to go. Het eerste opstakel was de camping afkomen. Even een riviertje door, in z’n four wheel drive omhoog komen en het dorpje door. Al vrij snel waren we weer onderweg. Vandaag stond een lange rit op de planning. Niet zo zeer veel kilometers maar we reden vandaag de Khowarib Schlucht 4×4 trail, een trail die alleen door four wheel drivers gedaan mocht worden en daarnaast werd het sterk aangeraden om met twee auto’s te gaan.

Het eerste deel dat we reden was vooral over stenen. Bram en papa zaten achter het stuur en alles ging goed. Opeens was er een rivier die we moesten oversteken, door het droge seizoen hier stond er gelukkig niet veel water in. Het enige probleem was wel dat we daarna gelijk in het losse zand omhoog moesten gaan en daarna over grote stenen de klim voort moesten zetten. Bram was de eerste die het probeerde, maar telkens bleven we in het losse zand vastzitten. Toen papa het probeerde, lukte het de eerste keer niet, maar de tweede keer wel. Het zag er spectaculair uit! Het zand vloog alle kanten op en de auto ging op en neer. Mara zat naast papa in de auto en we waren blij dat het gelukt was. We besloten dat papa het ook met de andere auto mocht gaan proberen, ditmaal met Bram naast zich. En ook dit keer lukte het papa weer om naar boven te komen.

Toen beide auto’s veilig boven stonden, gingen we weer verder met onze tocht. Het ene moment hadden we een weg van stof, het andere moment een weg vol stenen. We wisselde regelmatig van chauffeur. Ik vond het heel eng om een keer te rijden. Toen de weg er “goed” uitzag dacht ik, dit durf ik wel aan. Ik ging achter het stuur zitten, alleen toen we de hoek omgingen kwamen we weer in het losse zand terecht. Blijven rijden, anders komen we vast te zitten. Ik kwam er doorheen zonder vast te zitten en reed door. Nu gingen we verder over de stenen. Geen mooie weg maar losse stenen. Het landschap was best heuvelachtig. Dit is mijn eerste keer dat ik rijd in het buitenland. Rijden in de bergen leek me al eng en onder deze omstandigheden gaf het me een goede adrenaline shock. Toen ik weer achter het stuur vandaan kwam had ik klamme handjes en stond ik toch wel licht te trillen op mijn benen.

We reden door, verder met de trail. We hebben al de hele vakantie walkietalkies in de auto’s liggen zodat we kunnen communiceren. Ik zat in de achterste auto. Opeens hoorde we: “jongens, stoppen we zitten vast!” Gelukkig stonden wij nog op een plek waar we nog rustig konden stoppen zonder zelf vast te komen. Het derde opstakel was gekomen. We zaten vast met de auto, in een diepe laag stof. Het was zo diep dat de auto, die toch echt hoog op zijn banden staat, gewoon in het midden vast zat. We haalden de scheppen uit de auto’s en begonnen de auto uit te graven. We hadden de hoop dat we de auto al duwend weer weg konden krijgen. Ondertussen merkte we wel dat het vol zat met wilde dieren. Om ons heen zagen we allemaal voetsporen, ook die van katachtigen. Een stukje verderop lag een kadaver van een zebra, en dat was niet de enige kadaver die we zagen. Toen we tot de conclusie kwamen dat het op deze manier niet ging werken, keken we hoe we de andere auto ervoor konden krijgen zonder dat die ook vast kwam te zitten. Alleen lopen was geen optie, Koen en papa gingen samen op zoek naar een goed pad. Deze eenmaal gevonden te hebben reden ze met de auto naar de voorkant van de andere auto. Harrie en papa installeerde de sleepkabels aan de voorkanten van de auto’s. Harrie nam plaats in de auto die vastzat, papa in de andere. Vol spanning telde we met z’n allen af: “drie, twee een!” Yes, die auto kwam al iets losser te zitten. Nog een poging, “drie, twee, een!” En ja hoor, de auto kwam los. Iedereen begon te juichen, want na een uur lang stilstaan was dit wel een overwinning.

We zette de tocht voort. Harrie kroop weer terug achter het stuur. Niet veel later kreeg hij het weer voor elkaar, de auto zat weer vast. Dit maal lukte het ons wel om met de schep de auto vrij te graven. Nadat we heel hard duwde met al onze kracht, kwam de auto wel los. Yes gelukt. Maar geloof het of niet, niet veel later klonk weer door de walkietalkie: “we zitten weer vast…” Hoe krijgt Harrie het toch telkens voor elkaar? Nou, hier komt het verlossende antwoord: de auto stond niet goed in zijn four wheel drive. Eenmaal hier achtergekomen gingen we verder met onze tocht. Ditmaal met Bram achter het stuur.

De tocht was heel mooi. Het viel ons op dat we overal olifanten poep zagen liggen. Het zou dan toch moeten, olifanten in de buurt. Net toen we het hierover hadden, riep papa opeens “stop!” Papa heeft al de hele vakantie lang veel dieren gespot. Koen reed en ging gelijk op de rem. Bram, Harrie, Eveline en Lisan reden voor ons. We gaven door dat we olifanten zagen. Ze stapte uit de auto en kwamen kijken. Vol bewondering stonden we allemaal te kijken naar de dieren. Wauw, wat zijn dit prachtige beesten. Mijn eerste olifanten die ik in het wild zie, ik vond het echt super bijzonder. Opeens begonnen Bram, Harrie, Lisan en Eveline te zwaaien. Wij dachten, doe maar lekker rustig aan, we willen ze even goed bekijken. Maar toen ze wegrenden drong het tot ons door, misschien moeten we hier maar weg zien te komen. Rustig reden we door. Even later werd ons verteld wat er aan de hand was. Uit de bosjes was er een enorme olifant gekomen. Hij had hele grote slagtanden en zijn oren wapperde van boosheid. De olifant liep op de auto af, achteraf maar goed dat we zijn weg gekomen. En misschien maar goed dat we het niet wisten, want je zult zien dat we dan net vast zouden komen.

Bekomen van dit avontuur zijn we verder gereden. Onderweg kwamen we een groep Zuid-Afrikaanse wijnboeren tegen. We wisselde onze ervaringen uit, en hadden gezellig een gesprekje. We kregen een fles eigengemaakte wijn en reden weer verder. Een stukje verderop gingen we lunchen. In de ochtend hadden we al lunchpakketjes gemaakt. Onder de schaduw van een boom smikkelde we onze welverdiende boterhammen op. En we gingen weer door. Dit keer kroop mama achter het stuur. De weg vol stenen sloeg opeens over in losse stof. Mama kwam vast te zitten met de auto. Het lukte ons om deze los te duwen. Papa zat achter het stuur en reed zo ver mogelijk door. Maar doordat we al te weinig vaart hadden kwamen we boven op de heuvel gelijk weer vast te zitten. Degene die in de andere auto zaten kwamen al om ons te helpen. We begonnen de auto los te scheppen, want we zaten vast op alle plekken waar je maar vast kon zitten. Ondertussen is papa verschillende keren achter het stuur gekropen en hebben we geprobeerd weg te komen. Maar helaas het wilde telkens niet lukken. Sommige van ons hadden erg last van de warmte, er was namelijk amper schaduw. Iedereen had zijn bijdrage in dit lange uur, de ene groep was aan het scheppen, de andere deelde voldoende water uit. Samen vormden we een goed team. Toen we er enigszins vertrouwen in hadden dat het kon lukken om weg te komen, kroop Bram achter het stuur. En weer klonk er: “een, twee, drie, gaan!” Iedereen duwde met al zijn kracht, en ja hoor, we kwamen los. Bram, onze chauffeur die liet zien dat dat hij alle omstandigheden aankon, reed door tot de auto veilig stond. We gingen er snel naartoe en reden door. We kwamen nog langs ’the red line’. Vanuit hier mag je geen vlees meenemen. Omdat we er zo zanderig aanzagen werden we recht in ons gezicht uitgelachen door de agent die er stond. Na veel lol, reden we weer verder.

De rit verder was heel erg mooi, ongeveer een uurtje later kwamen we op een snelweg uit. We reden door tot we bij een supermarktje in Kamanjab uitkwamen. Hier gingen we even onze voorraad aan eten uitbereiden. Het enige nadeel was dat ze niet meer zoveel hadden. Met een creatief idee voor het eten, gingen we alle ingrediĆ«nten halen. We hadden besloten om voor die avond geen eten mee te nemen. Een paar honderd meter verderop was een luxe restaurant waar we lekker wat gingen eten. We vonden wel dat we zit verdiend hadden na vandaag. Toen we binnenkwamen werden we erg aangekeken. We zaten helemaal onder het zand, echt van top tot teen. Maar ja dat krijg je als je de auto’s helemaal hebt moeten uitgraven, en dat meerdere malen. De ober keek ons aan en zei: “zo te zien hebben jullie een zware dag gehad, waarmee kan ik jullie helpen?” We gaven aan dat we graag wat wilde eten en gingen zitten. Overal stond groot aangegeven dat ze WiFi hadden, vol hoop keken we op onze telefoons maar helaas, na een week zonder internet en contact met het thuisfront, hadden we hier ook weer pech. Het eten was echter heerlijk. De meeste van ons hadden een lekker stuk gemsbok. Lisan had een kipsalade en Harrie had rumpsteak. Nadat we ons heerlijk volgegeten hadden, zijn we in het donker op zoek gegaan naar onze camping. Deze vonden we gelukkig al vrij snel. We gingen al onze spullen uitpakken en lekker douchen. Al vrij snel ging iedereen slapen want de dag was erg vermoeiend geweest….

3 gedachten over “Dinsdag 1 augustus door Janne

  1. Ik heb de verslagen nog niet gelezen, maar ben blij om te zien dat janne nog lekker fanatiek de langste verslagen kan schrijven!! Keep up the good work! Ook heel erg blij dat er een teken van leven is.. want we werden een beetje ongerust. Ik ga strakjes lekker op mijn gemakje jullie (hopelijk) mooie verhalen lezen! Heeeel veel liefs, het buurmeisje

  2. Heerlijk om julie verhalen weer te lezen.. Ik begrijp dat het met dat basic wel meevalt Marita, in ieder geval wat het eten en de drank betreft Het scheelt dat julie een super kok bij hebben..
    En Bram, trek je het wel met al dat zand? En heb je al lepeltje lepeltje gelegen met een bijzondere dame? Hoop gauw meer te lezen! Suc6 met graven allemaal!! Gr Colette

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *